Thursday, November 14, 2013

عاشقان آزاد

حسین (ع) یاغی و سرکش نبود. او جنگ و درگیری را نمی خواست، ولی ایستادگی و پایمردی بر حق را تا مرز شهادت، بر پذیرش ظلم ستم ترجیح می داد. امام برای مقابله با انحراف در دین که سودجویان و قدرت طلبان اموی برای حفظ موقعیت خود آن را پدید آورده بودند، تن به خواست حکومت نداد. او می خواست اسلام از این آلودگی ها منزه بماند و مسیر هدایت و رسالت روشن و شفاف دوباره بدرخشد. به همین خاطر به نیکی دعوت کرد و از پستی ها و زشتی ها نهی کرد. متن وصیت نامه امام نیز گواه همین موضوع است:
به نام خداوند بخشنده مهربان. اين وصيت حسين بن علي به برادرش محمد بن حنفيه است. همانا حسين شهادت مي دهد به وحدانيت خدا و به رسالت محمد كه از طرف خدا به حق آمده و شهادت مي دهد كه بهشت و جهنم حق است و شكي در برپايي روز قيامت نيست و خداوند همه مردگان را زنده خواهد كرد. خروج من بر يزيد براي ايجاد فتنه و فساد يا براي سرگرمي و خودنمايي نيست، بلكه براي اصلاح امور امت جدّم رسول خدا است. من تصميم گرفته ام امر به معروف و نهي از منكر كنم و از سيره و روش جدّم و پدرم علي بن ابي طالب پيروي كنم. اگر كسي دعوت به حق را پذيرفت، خداوند سزاوار به قبول آن است. اگر كسي آن را نپذيرفت، صبر خواهم كرد تا خداي متعال ميان من و اين جماعت داوري كند و او بهترين حكم كنندگان است. اين وصيت من است به تو اي برادر و توفيقي نيست مگر با كمك خدا، توكل بر او مي كنم و به سوي او انابه مي نمايم.
با همین رویکرد حسین (ع) گفت: «من او را به زندگی و آزادی دعوت کردم و او مرا مرگ و اسارت»... و بعد بیعت خود را از همه برداشت تا هر کسی که می خواهد برود و همگان بدانند مصاف عاشورا، مصاف عاشقان آزاد است، نه مقلدان موظف.

No comments:

Post a Comment