Saturday, September 21, 2013

«درخت صلح» یا «پویش مادران مسلمان برای صلح»؛ کدام؟

بیست سال است که در روز جهانی صلح راس ساعت 12 ظهر درخت صلح به وقت محلی کاشته می شود. اولین درختان در اقیانوسیه کاشته می‌شود و با دنبال کردن حرکت خورشید درختان در آسیا، اروپا و آفریقا نیز کاشته شده و نهایت این زنجیره به قاره آمریکا خواهد رسید و در حالی که زمین یک دور حول محور خود می چرخد، صدها هزار درخت خانه‌های جدید خود را خواهند یافت.

امسال یکی از دوستان فعال در بحث صلح و محیط زیست موضوع را یادآوری کرد و سبب شد که در ایران هم این حرکت صورت گیرد. نتیجه اینکه یک درخت روبه روی ساختمان سازمان در پارک پردیسان و در کنار بلواری که امروز نام صلح گرفت کاشته شد تا به یاد داشته باشیم که اگر نتوانیم صلح را تعمیم دهیم به آرامش و امنیت در دنیا دست نخواهیم یافت و محیط زیست از اولین قربانیان جنگ خواهد بود.
در واقع بدون صلح نمی توان به محیط زیست، آموزش و ارتقای کیفیت زندگی انسان دل بست.
همزمان پیام آقای بان کی مون هم در محل توسط نماینده سازمان ملل قرائت شد.
امروز از فرصت روز جهانی صلح همچنین به منظور اعلام موجودیت «پویش مادران مسلمان برای صلح» استفاده کردیم. 

این ایده از حدود سه ماه پیش مطرح و دنبال شد تا شاید با بهره گیری از توانمندی های زنان در جهت کاهش درگیری ها و مناقشات در جوامع مسلمان بتوان آتش جنگ های کنونی را سرد کرد. این پویش جنبه ای غیردولتی و با نقش آفرینی بانوان دواطلب از جوامع مختلف اسلامی دارد و قرار بود 24 شهریور موجودیت آن اعلام شود. ولی حکم انتصابم در 19 شهریور کار را عقب انداخت... امروز آخرین فرصت بود. بنابراین پس از کاشت درخت در سالن همایش حاضر شدیم تا پویش را به نمایندگان رسانه ها معرفی کنیم. اما ظاهرا خبرنگاران محترم با توجه به متن دعوتنامه تصور می کردند که مصاحبه در ارتباط با مباحث محیط زیست است و این موضوع سبب دلخوری هایی شد.
بنابراین عذر خواستم و قول دادم که در اولین فرصت مصاحبه مورد نظر آنها برگزار شود و تاکید کردم که در دنیای امروز جنگ، خشونت درگیری های مسلحانه و مناقشات فرقه ای به خصوص در منطقه ما امنیت و آرامش را نابود و امکان توسعه پایدار را سلب کرده است. گستردگی فاجعه به حدی است که علاوه بر آسیب های جدی به بنیان های اجتماعی، در برخی جوامع ساختارهای خانوادگی و قومی نیز متلاشی شده است. کثرت کودکان بی سرپرست و زنان سرپرست خانوار آواره ضرورت بانگ بیدار باش را در مقابله با خشونت ها تداعی می کند و هیچ وجدان بیداری نمی تواند در مقابل این وضع بی تفاوت باشد. به خصوص که بسیاری از این وقایع با سوءاستفاده از تعابیر دینی  و سپر کردن اعتقادات مردم صورت گرفته است.

خانم فاطمه اشرفی مدیرعامل انجمن حامی زنان و کودکان پناهنده هم آمارهای نگرانی کننده ای را از شرایط موجود را ارایه کرد.
کاشت درخت صلح خوب است ولی باید کاری عملی تر هم انجام داد و ایجاد پویش مادران مسلمان برای صلح تلاشی برای گامی عملی در این زمینه بوده است. اگر بخواهید در این باره بیشتر بدانید نظر شما را به سایت پویش با نشانیpeacemothers.com جلب می کنم. همچنین به اولین بیانیه پویش که به سه زبان عربی و انگلیسی و فارسی در سایت سه زبانه مذکور موجود است.
خانم ها حورا صدر (دختر امام موسی صدر)، اعظم طالقانی، منیر گرجی، فاطمه اشرفی، امیره برغل، آمنه القرا، انجمن قضات زن افغان و ... حامیان اصلی این حرکت هستند که در سایت معرفی شده اند و البته به تعدادشان اضافه خواهد شد.
فکر نمی کنید دنیا و به خصوص منطقه نیازمند نگاه مادرانه و انسانی زنان است تا شرایط بهتری حاصل شود؟

به راستی چه باید کرد؟ و زنان باید چه کنند تا شرایط بهتری ایجاد شود؟

2 comments:

  1. مثل همیشه استفاده کردم ممنون....زن ها خیلی کارها میتونن انجام بدن...اگه بخوان و اگه بذارن که بخوان ....در ضمن ممنون از جوابتون به خبرنگاری که حرف نسنجیده ای زد....8 سال کسی جرات نمیکرد دور و بر محیط زیست بچرخه حالا که شما با قدرت مثل قبل؛ جلسه خبری میذارید هول شدن نمیدونن چی بگن...پدرتون پدر محیط زیست ایران بودن و شما مادر محیط زیست ایران....کاش طرفشونو بشناسن و نظر بدن .ی سر اگه به وبلاگتون زده بودن میدین که شما گزارش کارتونو اونجا نوشتین.ی جوری هم حرف میزنن انگار شما اتیش زدین...جالبههههههه
    ....

    ReplyDelete
  2. سلام. خدا قوت. بسیار شکرگزار و خوشحالم که بار دیگر شما را در این مسند می بینم و دلخوشم به دلسوزی های عالمانه ی شما برای محیط زیست و مردمان این آب و خاک.

    عرض کوچکی داشتم. خبر پویش مسرت بخش بود. اما چرا مادران؟ آیا فقط باید مادر بود تا حس مادرانه داشت؟ من مادر نیستم اما بند بند وجودم آمیخته با حس و نگاه مادرانه به هستی است.

    دوستدار و دعاگوی شما
    نسرین ابراهیمی

    ReplyDelete